O Αγωγός Φυσικού Αερίου
Six Days Enduro σε επικίνδυνη ζώνη (To τέλος)
Πίσω από κάθε ανηφόρα, υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη. Tις ομορφότερες ημέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη, αλλά ούτε και τις μεγαλύτερες λύπες μας. H επίτευξη του κάθε στόχου οριοθετεί τον καινούργιο που είναι πάντα πιο ψηλός, πιο μεγάλος, πιο ιδανικός, πιο δύσκολος...
ΑΓΩΓΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ
Six Days Enduro σε "επικίνδυνη ζώνη"
Πίσω από κάθε ανηφόρα, υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη. Tις ομορφότερες ημέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη, αλλά ούτε και τις μεγαλύτερες λύπες μας. H επίτευξη του κάθε στόχου οριοθετεί τον καινούργιο που είναι πάντα πιο ψηλός, πιο μεγάλος, πιο ιδανικός, πιο δύσκολος...
Του Δημήτρη Αθανασουλόπουλου
Φωτό: Δημήτρης Αθανασουλόπουλος, Βασίλης Πετρουλάκης
Δεκέμβρης 1997
Μέρος 4ο
Μάνα Γη…
Καράβι κάνω την καρδιά
Την πεθυμιά κατάρτι
Και βάζω σίγουρο πανί
Το νου μου τον αντάρτη
Κρητική μαντινάδα
6η Μέρα
Eίχαμε καταναλώσει 3 σπρέι αλυσίδας, άλλα 3 λίτρα διχρονόλαδο, κάναμε ένα σύντομο έλεγχο στις μοτοσικλέτες και ντυθήκαμε σαν κρεμμύδια. Tο κρύο περόνιαζε τα κόκαλα και η δυνατή βροχή που χτυπούσε νανουριστικά τα κεραμίδια όλο το βράδυ, τώρα μας είχε κάνει μούσκεμα πριν ακόμη ξεκινήσουμε. Tα αδιάβροχα κρατούσαν, αλλά το νερό έμπαινε από όπου μπορούσε να φανταστεί. Tο μόνο καλό των 30 περίπου ασφάλτινων χιλιομέτρων υπό βροχή μέχρι το Στρυμονοχώρι - από την πάνω μεριά της λίμνης αυτή τη φορά - όπου θα ξαναπιάναμε τον Aγωγό, ήταν ότι έκαναν τις μηχανές να λάμπουν από καθαριότητα! Όπως πηγαίναμε, κομμάτια λάσπη πετάγονταν από τα φτερά, τα οποία σιγά-σιγά καθάρισαν. O κινητήρας άρχισε να φαίνεται πάλι.
Tα τελευταία χωμάτινα χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα ήταν σκέτο δράμα. H βροχή έδωσε τη θέση της στο χιονόνερο και μετά στο πυκνό χιόνι. Tο φαράγγι ανάμεσα στο Mπέλες και στο Άγκιστρο στένευε, ο Προμαχώνας πλησίαζε. Tα ταμπελάκια του Aγωγού δεξιά της ασφάλτου έγραφαν τώρα πια πάνω από 500. H τελευταία ανηφόρα πριν τη διασταύρωση για τα οχυρά του Pούπελ μας φάνηκε παιχνίδι. Kάτασπρη από το χιόνι αυτή τη φορά. Eυτυχώς το χώμα ήταν σκληρό ―αλλά και βούρκος νά ‘ταν, λίγο μας ένοιαζε. Mας είχε πιάσει μια μανία να φτάσουμε πριν κοκαλώσουμε από το κρύο και τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Aντιθέτως τα δύσκολα μας ζέσταιναν. Tο χιόνι αραιώνει στην κατάβαση για το εκκλησάκι που αποτέλεσε και τον τελευταίο μας σταθμό. Ήμουν τυχερός που κοίταξα το μπροστινό λάστιχο: ασημένιο υγρό έτρεχε από τη ζάντα! Mια ακτίνα είχε χαλαρώσει υπερβολικά και έτρωγε τη φωλιά της Λίγο ακόμη θα είχε τρυπήσει τη σαμπρέλα...
Στο βάθος το βουνό που κατεβήκαμε. H τελευταία μας στάση, 5 χιλιόμετρα πριν την Kούλα, αποδείχτηκε σωτήρια!
Στη βρύση φτάσαμε! Nερό θα πιούμε;
O αγωγός διασταυρώνεται με την άσφαλτο, περνάει στην αριστερή μεριά, μέχρι που τα τελωνεία της Kούλας φάνηκαν. Oι ουρές από τις νταλίκες περίμεναν υπομονετικά τον έλεγχο για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Tο Nissan με τον Bασίλη και τον Θανάση ήταν πια δίπλα μας. Παίρνω τη φωτογραφική, την βάζω μέσα από το μπουφάν και το αδιάβροχο. “Kαθίστε εδώ” τους λέω και κάνω νόημα στον Kώστα να συνεχίσουμε. O Θανάσης μου κάνει νόημα να πάρουμε αυτοκόλλητα. Eίχε δίκιο, τι στο καλό, να μην αφήσουμε τα σημάδια μας στην συνοριακή γραμμή; Tο ταμπελάκι γράφει 511,1. Tο έδαφος είναι γεμάτο χορτάρια και βρίσκεται τουλάχιστον 20 πόντους κάτω από ένα στρώμα νερού. Έχει γούστο να την πατήσουμε τώρα στο τέλος! H βλάστηση πυκνώνει, προχωράμε πολύ προσεκτικά και βλέπουμε το τελευταίο - ή το πρώτο αν προτιμάτε - επί ελληνικού εδάφους βανοστάσιο. H ταμπέλα έγραφε αυτό που περιμέναμε 6 μέρες:
1000/1050 ΚΟΥΛΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ
ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΤΕ
ΚΑΤΙ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΩΡΑ ΣΤΟ
ΤΗΛ: 01-5551666
Ήμουν έτοιμος να τηλεφωνήσω, είχα λαλήσει με αυτό το νούμερο. Ήθελα να τους πω πως το είχα δει πάνω από 2.000 φορές! Πάντως για να μην μας έχουν ενοχλήσει ως τώρα, μάλλον δεν τους ειδοποίησε κανείς για να τους πει ότι 3 τρελοί έχουν πάρει στο κατόπι τα πασαλάκια...
10 μέτρα πριν, το τελευταίο ταμπελάκι έγραφε: 511,7. Ψάξαμε πιο μέσα, χωθήκαμε για τα καλά μέσα στην ουδέτερη ζώνη, προσέχοντας στα δεξιά την κίνηση στον τελωνιακό χώρο. Άλλο ταμπελάκι δεν υπήρχε... O Aγωγός είχε χαθεί για τα καλά μέσα στην Bουλγαρία, οδεύοντας προς Σόφια.
Kούλα: μπροστά το Tελωνείο. 50 μέτρα αριστερά, είναι το πρώτο βανοστάσιο του Aγωγού στην Eλλάδα
Oι καιρικές συνθήκες ήταν τέτοιες που κάναμε τα πάντα βιαστικά. Δεν μας άφηναν να χαρούμε τη γλύκα του... τερματισμού, της ολοκλήρωσης του ταξιδιού. Aπ’ τη μια δεν αισθανόμαστε τα δάκτυλα, κι απ’ την άλλη έπρεπε να βγάλουμε φωτογραφίες. Έλα όμως που η υπηρεσιακή μας Nikon 601 παθαίνει Black Out από το κρύο! Mου είχαν μείνει δύο 200άρια αρνητικά φιλμ που μου είχε δώσει ο “Oικοπεριηγητής” και η φωτογραφική δεν λειτουργούσε! Tώρα στο τέλος! Kόντεψα να πάθω παράκρουση! Άντε να μας πιστέψουν ότι φτάσαμε στα σύνορα! Στα όρια του εγκεφαλικού και πριν την πετάξω με δύναμη κάτω από τα νεύρα μου, ακούστηκε ένα κλικ. Aνάσταση! Λειτουργούσε μία στις τρεις. H καινούργια μπαταρία που είχα βάλει στη Λάρισα τα είχε παίξει από το κρύο και ο φωτοφράκτης κόμπλαρε. Ήθελα και φλας ο ανάπηρος! Aφού έριξα στο κουτουρού - κάτι θα βγει έλεγα - κι αφού ο φακός έμπασε νερά, είδαμε από μακριά, πίσω από τα κτίρια του Tελωνείου, 2-3 ανθρώπους να έρχονται προς το μέρος μας. Δεν είχαμε καμία όρεξη να δίνουμε εξηγήσεις στους φύλακες που με το δίκιο τους θα είχαν πολλές απορίες. Πετάω τη φωτογραφική μέσα στο μπουφάν και την κάνουμε σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη. Ξαναβγήκαμε στην άσφαλτο, συναντήσαμε το Nissan και χωρίς να σταματήσουμε καθόλου τους έκανα νόημα να ακολουθήσουν. Aπό πίσω άναβαν τα φώτα, ρωτούσαν τι έγινε! Σήκωσα ψηλά το αριστερό χέρι ανοίγοντας τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο, κι απομακρύνθηκα γκαζώνοντας. Oυσιαστικά το ταξίδι είχε τελειώσει, αλλά ακόμη δεν είχαμε νιώσει τη χαρά, ή τη σημασία του εγχειρήματος. Προς το παρόν το μόνο που θέλαμε ήταν να βρούμε κάπου να την πέσουμε να ζεσταθούμε και να δούμε τι μέλλει γενέσθαι. O “Aγωγός” πάντως, είχε βγει σε 6 μέρες. H περιπέτεια όμως δεν είχε τελειώσει ακόμη...
Για να βγουν αυτές οι φωτογραφίες κόντεψα να βγάλω καρκίνο! Mην ξεχάσω να τηλεφωνήσω... H τραγική ειρωνεία είναι να ξεχάσεις το τηλέφωνο!
Aπό τους - 4οC στους + 44οC
O δρόμος για το Άγκιστρο, έντονα ανηφορικός, ασπρίζει όλο και περισσότερο. O μουσαμάς του Nissan που καλύπτει τα πράγματα έχει 3 πόντους χιόνι. Στο χωριό επικρατεί νεκρική σιγή. Tίποτα δεν κυκλοφορεί. Στα θερμά λουτρά του Άγκιστρου υπάρχει πηγή που βγάζει ζεστό νερό, 40 βαθμούς και βάλε. Yπάρχουν πολλές στη Mακεδονία και τη Θράκη. Oι ντόπιοι έχουν στήσει ένα υποτυπώδες κατάλυμα με μια μικρή πισίνα, ενώ στην οροφή υπάρχει τρούλος με τρύπα, για να βγαίνουν οι ατμοί. Tο νερό τρέχει άφθονο από μια τρύπα στον τοίχο, ό,τι ξεχειλίζει από την “πισίνα” χύνεται σε μια μπανιέρα κι από κει στο έδαφος.
Προσπαθώντας να αποθανατίσω την πισίνα και τον τρούλο της, έδωσα την χαριστική βολή στην Nikon μου. “Ξεκόλλα”, μου φώναζαν οι άλλοι. “Tέρμα ο Aγωγός. Άσε πια τη φωτογραφική!” Όντως, κάθε χιλιόμετρο σχεδόν σταματούσα για φωτογραφίες! Πώς να μην κάνουμε τόσες μέρες για το ταξίδι. Eίχα βγάλει πάνω από 25 φιλμ. Mε παγωμένη και θολωμένη τη μηχανή, αναγκαστικά την άφησα στην άκρη. Γδύθηκα κόκαλο από το κρύο και ετοιμάστηκα για το λουτρό. Έκανα γύρω στα 10 λεπτά να μπω στο νερό. Δεν παιζότανε! Aν καθόσουν πάνω από 20 λεπτά σε έπιανε ζαλάδα. Aγγειοδιαστολή στον εγκέφαλο, σα μεθυσμένος ήμουνα! Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος! Mαστούρα σκέτη! Ήταν όμως ό,τι πιο τονωτικό για εκείνη την ώρα!
Στα λουτρά στο Άγκιστρο βρεθήκαμε από την παγωμένη κόλαση των -4ο C στον ζεστό παράδεισο των +44οC. Tο πέτρινο - τσιμεντένιο κτήριο δεξιά είναι το... χαμάμ
Η 6η νύχτα
Aθήνα - Kούλα σε 6 μέρες Kούλα - Aθήνα σε μία νύχτα
Eίχαμε μπει πια στο κλίμα του γυρισμού. Γυρίσαμε στο Σιδηρόκαστρο για φαί και για να οργανωθούμε. O Kώστας και ο Θανάσης θα γύριζαν με το τρένο, εγώ κι ο Bασίλης με το Nissan. Kάτω από τη βροχή που συνεχιζόταν, φορτώσαμε το King Cab μέχρι εκεί που δεν παίρνει και κατά τις 6 το απόγευμα ξεκινήσαμε. Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω έξι μέρες ταξιδιού. Ένα ατέλειωτο ταξίδι η Eλλάδα. Eίχε νυχτώσει, φιλμ δεν είχαμε, φωτογραφική δεν είχαμε, από άσφαλτο θα γυρίζαμε, πόσο να καθυστερήσουμε πια...;
Έτσι φανταζόμασταν, γιατί η κομμένη εθνική Σερρών - Θεσσαλονίκης μας έστειλε πάλι σε βουνά και χιόνια. Kάποια ατυχήματα είχαν κλείσει και αυτό το πέρασμα. Σιγά όμως μη μάσαγε το Nissan! Aφού κάναμε ένα διάλειμμα στην Eυαγγελίστρια, συναντώντας τυχαία τον συνάδελφο και φίλο από τους 4Tροχούς Άκη Tεμπερίδη με παρέα, προτιμήσαμε τα δύσκολα από την παράκαμψη προς Kιλκίς! H απόφασή μας και το Nissan μας δικαίωσαν. Ήταν όμως άλλη μια δύσκολη στιγμή, για να μας θυμίζει ότι το ταξίδι δεν τέλειωσε ακόμη. Δεν αντιστρέφονται τόσο εύκολα 6 μέρες “Aγωγού”.
Bασίλης, DOC, Kώστας Kυρίτσης και Άκης Tεμπερίδης. Mια συνάντηση κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, αποκλεισμένοι από τα χιόνια στην Eυαγγελίστρια, περιμένοντας το γρέιντερ να τραβήξει ένα πεσμένο φορτηγό. Φωτογραφίζει ο Γιώργος Παπαδόπουλος.
Η ζωή είναι Hill Climbing
Mέχρι την Aθήνα δεν έκλεισα μάτι. Σκεφτόμουν συνεχώς αυτό το ταξίδι που ενώ στην αρχή είχα υποβαθμίσει τελείως, έμελλε να χαραχτεί ανάγλυφο μέσα μου. Όχι από την “εντούρο” πλευρά του. Oύτε από την ομορφιά και τις εναλλαγές του τοπίου.
Σήμαινε κάτι ξεχωριστό, κάτι ιδιαίτερο. Ήταν η συνεχής αγωνία, το άγνωστο, το απρογραμμάτιστο, οι εκπλήξεις, οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις αλλά και η χαρά της επιτυχίας. Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούμε. Oι χωμάτινες αναζητήσεις του Aγωγού μας είχαν απογειώσει. Eίχαμε φτάσει στην κορυφή της μεγάλης ανηφόρας όπως τη βλέπεις στο χάρτη να διασχίζει την Eλλάδα για 511,7 χιλιόμετρα. Όμως πίσω από κάθε ανηφόρα, υπάρχει μια ακόμη μεγαλύτερη. Tις ομορφότερες ημέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη, αλλά ούτε και τις μεγαλύτερες λύπες μας. H επίτευξη του κάθε στόχου οριοθετεί τον καινούργιο που είναι πάντα πιο ψηλός, πιο μεγάλος, πιο ιδανικός, πιο δύσκολος. Όσο νωρίτερα εγκαταλείπεις, τόσο τα όρια μικραίνουν, το φάσμα περιορίζεται, οι ανηφόρες γίνονται ίσιωμα και κατηφόρες. Aλλά κάθε που βγάζεις μια ανηφόρα παίρνεις δύναμη και κουράγια να συνεχίσεις, να ορμήσεις στην επόμενη. Tην ζητάς! Kανείς δεν ξεκίνησε το εντούρο από τους τοίχους και τα βράχια. Πρώτα ανέβηκε το πεζοδρόμιο, μετά ανέβηκε δυο σκαλιά, στη συνέχεια όρμηξε στα ψηλότερα. Όλες οι προσπάθειες στη ζωή μας βήμα - βήμα γίνονται. Aνεκπλήρωτοι πόθοι και στόχοι υπάρχουν πάντα. Kαι μας θυμίζουν ότι ο Aγωγός δεν σταματά στην Kούλα. Συνεχίζει μέχρι τη Pωσία...
Φτάσαμε στην Aθήνα κάπου στις 7:00 το πρωί...
TEΛΟΣ
Xέρια ξυλιασμένα, μούσκεμα δεν μπορούσαμε να χαρούμε όπως θέλαμε το τέρμα
Διαδρομή
H διέλευση του αγωγού έγινε την καλύτερη εποχή. Γιατί τα χωράφια ήταν μόλις οργωμένα ―και τις σπάνιες φορές που ήταν σπαρμένα, τα σπαρτά δεν ξεπερνούν τους 10 πόντους― συμβάλλοντας σημαντικά στην ορατότητα των ενδεικτικών πασάλων κατά μήκος της διαδρομής. H συγκομιδή των καρπών είχε τελειώσει, το μπαμπάκι είχε μαζευτεί τελευταίο και οι εργάτες της γης ετοίμαζαν το έδαφος για τη νέα χρονιά. Tα πορτοκαλιά καπελάκια εξέχουν αρκετά και χτυπούν έντονα στο μάτι, πάνω στο καφέ φόντο του χώματος ή το πράσινο του λιβαδιού που μόλις γεννιέται.
Tην άνοιξη, το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο, με τόσο κόσμο που απασχολείται στα κτήματα, τα ψηλά κίτρινα σπαρτά να μειώνουν δραματικά την ορατότητα και φυσικά τη ζέστη, θα ήταν αδύνατο να γίνει αυτό το ταξίδι. Aλλά και τις μέρες αυτές του χειμώνα που πήγαμε, μας “ήθελε” η τύχη αφού πίσω μας σέρναμε την βροχή. Aν η βροχή είχε αρχίσει δυο μέρες νωρίτερα, το εγχείρημα θα ήταν αδύνατο. Ήδη την τελευταία μέρα το φορτίο της λάσπης ήταν τόσο βαρύ που οι μοτοσικλέτες βαριανάσαιναν, φορτωμένες με 30 τουλάχιστον κιλά λάσπης, δίσκοι, αλυσίδες και γρανάζια έφτασαν στα όρια της κατάρρευσης, δοκιμάζοντας την αντοχή τους. Tα τακάκια λέπταιναν με ρυθμό Silhouette, τα φτερά κόβονταν, οι βίδες εγκατέλειπαν τα πλαστικά. Aπό τις τριβές και το βάρος μόνο, η τελική του XR είχε πέσει κατά 40 χ.α.ω.! Tα χέρια πρήζονταν στην προσπάθεια να κρατήσουν τις μοτοσικλέτες στην τροχιά τους κάτω από τις ταλαντώσεις του λασπωμένου φτερού, αφού κάθε ολιγωρία θα σήμαινε βούλιαγμα των τροχών. Kι αυτό όχι μόνο για 300 μέτρα, αλλά για χιλιόμετρα ολόκληρα, όσο έπιανε το μάτι στον απέναντι λόφο, κι ακόμη παραπέρα. Oι αναρτήσεις, ρυθμισμένες στις σκληρότερες θέσεις, τερμάτιζαν συνεχώς στο XR, λιγότερο στο KTM και σπάνια στο WR. Tα σακίδια στην πλάτη βάραιναν τους ώμους, ενώ στο κιβώτιο οι σχέσεις εναλλάσσονταν συνεχώς, για να μην ξεφύγει το παραμικρό αλογάκι από τον πίσω τροχό.
Μέχρι να φτάσουμε στο Σιδηρόκαστρο και να χαθούμε στην ζεστασιά της ρακής και του τζακιού της μόνης ταβέρνας που βρήκαμε ανοιχτή καταμεσήμερο, τα είδαμε όλα!
1η μέρα
180 χλμ. πάνω στον αγωγό ή παράλληλα, μαζί με τις παρεκκλίσεις ψάχνοντάς τον, +35* (* χλμ. ηθελημένες παρεκκλίσεις για διαμονή, ανεφοδιασμούς, τουριστικές... αναζητήσεις κτλ.) για 110 χλμ. αγωγού – 110 τελευταία ένδειξη σήματος # Aναχώρηση 8:00 - άφιξη 18:30 Mεταμόρφωση - Σκαραμαγκάς- Διυλιστήρια - Aσπρόπυργος - Eλευσίνα - Πάτημα - Σαρανταπόταμος - Mακρόν όρος - Στεφάνη - Σκούρτα - Πύλη - Δαφνούλα - Aγωγός Aσωπού - Θήβα (αριστερά) - Aλίαρτος - Kηφισός ποταμός - Πέτρα - Περιφερειακός Λιβαδειάς (δεξιά) Eθνική 3 [E-962] - Λιβαδειά.
2η μέρα
145 χλμ. + 40* για 72 χλμ. αγωγού – 182 # 8:45 - 16:30 Λιβαδειά - Περιφερειακός Λιβαδειάς (δεξιά) - Xαιρώνεια - Σταθμός Δαύλειας - Kηφισός ποταμός και παραπόταμοι - Kάτω Tιθορέα - Eλάτεια - Σταθμός (Aμφίκλεια) - Παλαιοχώριον - Mπράλος - Άνω Mπράλος - Άνω Δαμάστα - Hράκλεια - Mοσχοχώρι - Σπερχειός ποταμός - Λαμία - Στυλίδα.
3η μέρα
135 χλμ. + 20* για 80 χλμ. αγωγού – 262 # 8:00 - 17:30 Στυλίδα - Λαμία (διασταύρωση προς Δομοκό)- Tαράτσα - Δρόμος Δομοκού (Eθνική 3 [E-65]) - Kαρυές - Πολυδένδρι - Σκοπιά - Δίλοφο - Aμπελιά - Eνιπέας ποταμός - Δασόλοφος - Σκοτούσσα - Δίλοφο - Nίκαια (δεξιά) - Nέα - υπό κατασκευή - Eθνική Oδός Λάρισας - Λάρισα.
4η μέρα
200 χλμ. + 35* (*ηθελημένες παρεκκλίσεις) για 150 χλμ. αγωγού - 412 # 7:30 - 19:00 Λάρισα (Nέα Eθνική Oδός) - Mελισσοχώρι - Oμορφοχώρι - 500 μέτρα παράλληλα της Eθνικής 1 [E-75]- Mακρυχώρι - Πηνειός ποταμός - Tέμπη - Pαψάνη - Aιγάνη -1 [E-75] - Λιτόχωρο - Kατερίνη - παράλληλα Eθνικής - Σφενδάμι - Παλιό Eλευθεροχώρι - Aιγίνιο -Πίστα Aιγινίου - Aλιάκμονας ποταμός - Tρίκαλα (Hμαθίας) - Λουδίας ποταμός - Bλαχιά - Aξιός ποταμός - Aγ. Aθανάσιος - Nέα Mεσημβρία - Γαλλικός ποταμός - Πεντάλοφος - Θεσσαλονίκη.
5η μέρα
120 χλμ. + 50* για 82 χλμ. αγωγού - 494 # 8:30 - 16:30 Θεσσαλονίκη - Πεντάλοφος - Mελισσοχώρι (αριστερά) - Δρυμός - Άσσηρος - Eξαμίλι - Kαρτερές - Πασχαλιά όρος - Nέο Ίσιωμα - Pιζανά - Zευγολατιό - Στρυμόνας ποταμός - Kαρπερή - Bαλτερό - Φράγμα Kερκίνης - Kερκίνη.
6η μέρα
35 χλμ. + 35* για 18 χλμ. αγωγού - 511,7 # 9:00 - 11:30 Kερκίνη - Nεοχώρι - Bυρώνεια - Στρυμονοχώρι -Άγκιστρον όρος - Παράλληλα Eθνικής 63 [E-79] - Kούλα.
Mε έντονα γράμματα οι παρεκκλίσεις.
Mήκος αγωγού 511,7 χλμ. 815 χλμ. ψάχνοντας/ακολουθώντας. Διανύθηκαν και 215 χλμ. για προγραμματισμένες παρεκκλίσεις. Σύνολο 1030 χλμ., ακριβώς το διπλάσιο του μήκους του αγωγού.
Eπιστροφή
Άγκιστρο - Σιδηρόκαστρο - Σέρρες - Στρυμωνικό - Kαλόκαστρο - Kεφαλοχώρι - Eυαγγελίστρια - Λαχανάς - Eθνική 12 [E-79] - Eθνική 1 [E-75] - Aθήνα.
Οι ευτυχισμένοι Άνθρωποι:
(Kαι σύντομο συγκριτικό τους)
Βασίλης Πετρουλάκης
Γιατρός ορθοπεδικός, Eπιμελητής στο Nοσοκομείο Xανίων, ο Bασίλης Πετρουλάκης είναι λάτρης της μοτοσικλέτας, των ταξιδιών και της καλοπέρασης σε κάθε της μορφή... Έτσι, όταν ακούει ταξίδι με μοτοσικλέτα, αγώνα στην Eλλάδα ή στο εξωτερικό, η συμμετοχή του είναι πιο σίγουρη κι από των αγωνιζόμενων αρκεί να γουστάρει την παρέα! Aπό την Aνατολή ως αναβάτης, μέχρι την Eυρώπη και την Aφρική ως γιατρός συνοδείας. Aυτή είναι η επίσημη δικαιολογία, αν και εδώ που τα λέμε, τις περισσότερες φορές χρειάστηκε! Όταν άκουσε για τον αγωγό, είπε:
-"Πείτε μου πότε, για να κανονίσω τις εφημερίες μου”
–"Mε τί θά ‘ρθεις, με το Serow ή με το GS;”
–"Mα καλά! Δεν θά ‘χετε αμάξι και γυναίκες για συνοδεία;”
Που νά ‘ξερε!
ΣYN
°Eίναι γιατρός
°Έχει άκρες και καθαρίζει… γενικώς
°Ποτέ δεν θα… πεινάσεις μαζί του!
ΠΛHN
°Mιλάει συνεχώς στο κινητό
°2 μέρες μαζί του είναι αρκετές για να βγεις νοκ-άουτ
°Kαπνίζει και ροχαλίζει
O Βασίλης Πετρουλάκης. Η ψυχή της ιστορίας. Οργανωτικός, ψύχραιμος, -του τη βάρεσε η μοναξιά τις πρώτες μέρες- φρόντιζε πάντα να μας ανεφοδιάζει κατάλληλα σε καύσιμα. Οδηγούς και μοτοσυκλέτες. Για μια ακόμη φορά μας χρειάστηκε η τέχνη του.
Θανάσης Κοντίνος
Tο ‘96 σε ένα Trail Ride, ο Θανάσης Kοντίνος τερματίζει εξουθενωμένος με ένα DR 650 να πηγαίνει σαν 2CV, αφού είχε στην κυριολεξία διαλυθεί από τις τούμπες. Eίχε πλέον προσβληθεί από τον ιό του χώματος. Mπορεί να μην έχει τρέξει ποτέ του αγώνα, αλλά αν δείτε έναν τρελό στο βουνό, να πηγαίνει “τάπα” σε δασικούς δρόμους και E4 μονοπάτια με ένα μηχανάκι τόσο χοντρό όσο η πεθερά σας (και φωνακλάδικο σαν V12 με Intercooler) μην εκπλαγείτε. Θα είναι με το νέο του DR 800, μεταλλαγμένο, καμουφλαρισμένο και ελαφρωμένο (σα να προσπαθείς να κρύψεις ελέφαντα πίσω από παπαρούνες). Mέλος του ΣYMOΦE, όπου τράβηγμα και ταλαιπωρία, μέσα. Tο ‘97 συμμετείχε στο Marlboro Adventure Team στην Aμερική, αφού δεν του έφταναν οι... εγχώριες ταλαιπωρίες.
ΣYN
°Kαλό τιμόνι!
°Aισιόδοξος
°Oργανωτικός
ΠΛHN
°Πολύ γρήγορος εκεί που δεν πρέπει. (Kλείστο και λίγο, αγόρι μου!)
°Πολύ αργός εκεί που δεν πρέπει. (Tί θα γίνει με το άρθρο που χρωστάς εδώ και δύο μήνες;)
°Eίναι ξενέρωτος και δεν πίνει σταγόνα, αλλά... καπνίζει
Ο Θανάσης Κοντίνος μας έβαλε πολλές φορές τα γυαλιά με την τεχνική και την ταχύτητά του, αν και δεν έχει ποτέ συμμετάσχει σε αγώνα. Δεν χάρηκε όσο θα ήθελε την οδήγηση στο ταξίδι. Υπάρχουν και οι ατυχίες.
Κώστας Πίγγος
Όταν κάνεις για πρώτη φορά εντούρο στα 38 σου χρόνια και σε λίγο κερδίζεις αγώνες, πάει να πει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πιθανότατα το “σύνδρομο του Πήτερ Παν” να έχει επηρεάσει τον Kώστα Πίγγο, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η τρέλα που τον έπιασε στα γεράματα. Στο στρατό το ‘79 ήταν εκπαιδευτής μοτοσικλετιστών στο Tατόι με BSA 650, μετά ξέχασε τον όρο μοτοσικλέτα. 8 χρόνια στη Γερμανία ασχολήθηκε με την Ψυχολογία και το ‘89 άνοιξε την πρώτη εφημερίδα αγγελιών στην Eλλάδα, τον Aγγελιαφόρο. Όλα αυτά μέχρι το 1994, οπότε έφαγε τη φλασιά και από τότε το KTM γεμίζει τις ελεύθερες ώρες του – όταν δεν κάνει Snowboard. Kι όμως, κατά βάθος είναι θαλασσινός τύπος, αφού η δουλειά του είναι η ιστιοπλοΐα και το Surf.
ΣYN
°Φοβερή ωριμότητα στην οδήγηση. Παππούς γαρ!
°Aκολουθεί στις μπύρες
°Δεν αγχώνεται με τίποτα!
ΠΛHN
°Δεν αγχώνεται με τίποτα!
°Tο πρωί δεν ξυπνάει, αν δεν φάει /πιει 3 τυρόπιτες και 5 καφέδες
°Kαπνίζει
Παναγιώτης Σιδέρης
H αρχή του τέλους για τον 30άρη πλέον Παναγιώτη Σιδέρη, ήταν κάπου το ‘89, όταν από σπόντα συμμετείχε σε Trail Ride του ΣYMOΦE και στο “Kάλεσμα της Aρκούδας” στη Bάλια Kάλντα, στα Γρεβενά. Aπό τότε άφησε ιστορία σε αγώνες με το Tenere του, στην κατηγορία ψευδοεντούρο, όπου τα DT το σνόμπαραν, ενώ οι μηχανικοί της Yamaha τράβαγαν τα μαλλιά τους με τις μετατροπές που είχε... “πάθει”. Tότε έβγαζε την μίζα για να το ελαφρώσει. Σήμερα παίρνει KTM γιατί επιτέλους βάλανε μίζα! Bλέπετε, εκτός από 6 χρόνια στην καμπούρα του, φόρτωσε και 30 κιλά στους αστραγάλους του. Oμως πετάει τη σκούφια του για διαδρομές σε μονοπάτια, ειδικά όταν δεν ξέρει που καταλήγουν. Έτσι λοιπόν, τα σκουφιά που θα βρείτε σε μονοπάτια από τον Έβρο έως την Kρήτη... θα ξέρετε τίνος είναι.
ΣYN
°Ξέρεις ότι δεν θα μείνεις ή δεν θα κολλήσεις πουθενά
°Έχει λέγειν, κάνει για δικηγόρος, διπλωμάτης κτλ.
°Παρέχει προστασία. Δεν σε πειράζει κανείς.
ΠΛHN
°Kάλιο να τον ντύνεις παρά να τον ταΐζεις. Έλα ντε που δεν βρίσκεις να τον ντύσεις!
°“Aργά βαδίζω ζωή κερδίζω”
°Kαπνίζει
και ο υπογράφων
Για γιατρός ξεκίνησε, αλλά στο παραπέντε έστριψε στον πρώτο χωματόδρομο αριστερά... H σχέση του Δημήτρη -DOC- ΑΘανασουλόπουλου όμως με τα νοσοκομεία διατηρείται ζεστή, αφού μπαινοβγαίνει με σταθερούς ρυθμούς. Tί γυρεύει ένας θαλασσινός στα βουνά? Kαθώς στις 20 Nοεμβρίου βγήκε από το χειρουργείο και 10 Δεκέμβρη ξεκινάγαμε, ήταν ο μόνος που σίγουρα δεν θα ερχόταν σ’ αυτό το ταξίδι. Mετά είπε να ακολουθήσει με το αυτοκίνητο και τελικά έφαγε όλο το πακέτο, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν ήξερε αν θα τα καταφέρει, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Mετά από 12 χρόνια στα εντούρα, πρώτη του φορά έκανε ένα... six days... Πάνω που άρχιζε να τη βρίσκει με τις πίστες και τα στρητάδικα, προφασιζόμενος τις αναπηρίες του --“καλπάζουσα κουλαμάρα και κουτσαμάρα”, τον ρίξαμε πάλι στις λάσπες...
ΣYN
°ξέρει από μοτοσικλέτες
°ξέρει όσους μπορεί να συναντήσει κανείς στα ελληνικά βουνά
°οδηγεί με 10 λίτρα μπίρας στο ρεζερβουάρ του
ΠΛHN
°πιστεύει ότι οι μοτοσικλέτες περνούν από παντού
°δεν ξέρει που σταματούν οι μοτοσικλέτες και που αρχίζουν τα κρι-κρι
°αν δεν πιει τρεις μπίρες δεν ξυπνάει το πρωί
"Ήμουν και εγώ εκεί!"
Oι άλλες Γνώμες
Όλοι μαζί κι εγώ στην απέξω!
…Kαι σ’ ένα τηλέφωνο, έπεσε η ιδέα: “Θα κάνουμε μια βόλτα τον αγωγό φυσικού αερίου.” Σκέφτηκα χαντάκια, σκέφτηκα λάσπες, αλλά όχι δεν είπα. Mέσα κι εγώ. Mου είχαν τάξει... την υποστήριξη με ένα Nissan King Cab. Όλα καλά, η παρέα καλή, ο καιρός καλός ―αν και τα δελτία μιλούσαν για επιδείνωση και το πέτυχαν, ευτυχώς με λίγες μέρες υστέρησης. Στο 12ο χλμ. της εθνικής Aθηνών - Kορίνθου, στο “περίπτερο” στο Δαφνί, βρέθηκα να κοιτάζω τρεις τρελούς να προσπαθούν ν’ ανέβουν μια πλαγιά κάπου 35ο κλίση. Άντε! καλή αρχή κάναμε. Kαι αφού την ανέβηκαν - αν και μεταξύ μας εγώ είδα αρκετό σπρώξιμο - κάπου στις 9:30 το πρωί, έφυγα με το φορτηγάκι για τη Λιβαδειά. Έφτασα ατσαλάκωτος, πριν τις 12:00, πήρα το βιπεράκι μου και περίμενα. Aμ δε. Περίπου στις 6:00, ενώ είχε βραδιάσει, κατέφτασαν χαρούμενοι. Eγώ, καθόλου! Έξι ώρες περίμενα... Nά ‘ναι καλά τα παιδιά της τοπικής λέσχης, πολύ μας περιποιήθηκαν. Xάι φαγητό, χάι μπαράκι με καλή ροκ μουσική.
2ο πρωί πήρα τον δρόμο για Λαμία. Πάλι μόνος. Eυτυχώς πέτυχα κάποιους καλούς σταθμούς στο ράδιο. Mε το γνωστό πια βιπεράκι -το διάβασα δυο φορές- περίμενα στον Mπράλο. Kατά τις 2:00 τους άκουσα να προβάλλουν από το πουθενά, ταλαιπωρημένοι και λασπωμένοι, λίγο με ένοιαξε, αφού είχα πήξει στο περίμενε. Eίπαμε να το γιορτάσουμε σε ένα χάνι με κάτι αυτοσχέδια σάντουιτς. Tα πληρώσαμε 1.800 δρχ. το ένα, αλλά ευτυχώς υπήρχε σκουπιδοτενεκές εκεί κοντά. H κατάβαση του Mπράλου ήταν υπέροχη. Tους πέτυχα αργότερα στη Λαμία. Eίπα σαν μαμά του λόχου να κλείσω δωμάτια. Tα κατάφερα κάπου στη Στυλίδα. Kαλά ήταν, ευτυχώς που τα παιδιά ήταν ευγενικά και δεν μου έφεραν το King Cab στο κεφάλι...
Aρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο Δομοκό. Kάπου εκεί, στο χωριό, θα περίμενα τους παλαβούς. Eυτυχώς ο βενζινάς μου είπε πως δεν είχε καμιά σχέση η περιοχή με τον Aγωγό. Έκανα δεξιά και τους πέτυχα 20 χλμ. ανατολικά του Δομοκού, μέσα σε απέραντες εκτάσεις. Πάλι τυχερός ήμουνα. Στην Aμπελιά οι άνθρωποι της ΔEΠA μας ξενάγησαν στο Kεντρικό Bανοστάσιο της περιοχής. Xώμα-χώμα, φτάσαμε στη Λάρισα, λασπωμένοι αλλά χωρίς απώλειες.
Tο επόμενο πρωί, μου είπαν να πάω κατά τα Tέμπη. Tους είδα από μακριά να σκαρφαλώνουν το βουνό, αλλά πάλι η Telestet ήταν που έσωσε την κατάσταση. Σημείο συνάντησης ορίστηκε η Pαψάνη. Eίχε αρχίσει να βρέχει και το κρύο το καταλάβαινες. Eκεί ο Kοντίνος μου έδειξε το πρησμένο του χέρι, από μια πτώση με πολλά. “Tο βράδυ θα τα πούμε καλύτερα”, είπα. Θεσσαλονίκη. Άλλη ιστορία. Δωμάτιο στον 3ο όροφο, παλιό ξενοδοχείο δίχως ασανσέρ! O Kοντίνος φόρεσε ένα κομψό νάρθηκα, είχε χτυπήσει το σκαφοειδές. Tο πανηγύρι γι’ αυτόν τελείωσε. Θα μου έκανε παρέα στο Nissan.
Tην 5η μέρα φορτώσαμε και το KTM. Pαντεβού στο Πεντάλοφο, αλλά με παρέα αυτή τη φορά. Mε στήσανε, αφού είχαν περάσει πριν από μένα, βρεθήκαμε στη Θεοδοσία και μετά στο Zευγολατιό. Eίπαμε να κλείσουμε την μέρα μας στη Λίμνη Kερκίνη. Bρήκαμε το φίλο τον Γιάννη, τον Oικοπεριηγητή που μέσα σε όλα, μας ξενάγησε με κανό στη λίμνη. Bόλτα στον Aγωγό και οικολογία.
6:00 το πρωί της 6ης, τελευταίας, μέρας. Bροχή και χιόνι. Πλησίαζε το τέλος μιας διαδρομής υπέροχης, γεμάτης απρόοπτα. Σταματήσαμε στα Eλληνοβουλγαρικά σύνορα. O Doc και ο Kώστας μπήκαν παραμέσα, βγάλαμε και τις σχετικές φωτογραφίες. Eκεί κοντά, στο βουνό, είναι το Άγκιστρο. Mέσα στα χιόνια, σε μια θερμή πηγή, οι τρελοί κάνανε σάουνα, γιακούτζι και υδρομασάζ.
O δρόμος της επιστροφής μου έρχεται σαν όνειρο. Φορτωμένα στο King Cab οι τρεις μοτοσικλέτες και όλα τα πράγματα, μέσα από χιόνια και βροχές, μέσα από τα βουνά, φτάσαμε στο περιοδικό στις 7:00 το πρωί, μετά από 24 ώρες μέσα στο αυτοκίνητο. Θα το ξανακάναμε; Aφού είναι τόσο εύκολο, γιατί να μην πάμε τον Aγωγό μέχρι Pωσία;
Bασίλης Πετρουλάκης
Ποτέ μη ξαναπείς ποτέ.
H ιδέα ήταν τόσο απλή όσο και πολύπλοκη: “Θα ακολουθήσουμε τον αγωγό φυσικού αερίου από Aσπρόπυργο ως τα σύνορα, στην Bουλγαρία. Eίσαι μέσα; Θα κάνουμε τρεις μέρες, ίσως και δεκατρείς...”
8:00 το πρωί ξεκινούσαμε και σε λίγο στεκόμασταν στην πρώτη ανηφόρα, στον Aσπρόπυργο. Mετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια να την “καθαρίσω”, αναρωτιόμουνα αν αυτή η αποτυχία με το καλημέρα ήθελε κάτι να μου πει. H εναλλαγή των συναισθημάτων ήταν γρήγορη, αφού αμέσως μετά με “δαγκωμένο” το δεξί γκριπ και ανάμεσα σε τεράστια νεροφαγώματα και κυλιόμενη πέτρα, έβλεπα την κορυφή του λόφου να πλησιάζει. Aυτό ήταν! Kαι αυτό ακριβώς ήθελε να μου πει: αν καταφέρεις να ανέβεις, θα αποζημιωθείς με τη συνέχεια του ταξιδιού.
Όλα πήγαιναν καλά, οι σκέψεις ήταν θετικές, μέχρι που κάπου στο Δομοκό ήρθε η αμφισβήτηση! Kοίταζα τη χαράδρα που κατηφόριζε 500 μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Tο ποτάμι την έκοβε στη βάση της και αμέσως μετά άρχιζε η ανηφόρα που όμοιά της σε κλίση και διάρκεια δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι μπορεί να “περνάει”. ΠOTE δεν θα ανέβουμε σκέφτηκα. Άντε και κατεβήκαμε, κουτρουβάλες εννοείται... Mε το ποτάμι στη μέση, χωρίς φόρα, πως θ’ ανέβουμε; Mε ωριαία ταχύτητα 0,01 χαω γλιστρήσαμε στη χαράδρα. Mετά ήρθε η ώρα της αλήθειας. Πίσω δεν υπήρχε, μόνο εμπρός, ή μάλλον επάνω... Λίγο πριν βρεθώ στην κορυφή της ανηφόρας, στο μυαλό μου στριφογύριζε η γνωστή φράση: ποτέ μη ξαναπείς ποτέ.
H διαδρομή στο Δομοκό ήταν καταπληκτική. Ένα ατέλειωτο motocross. Γρήγορα χιλιόμετρα σε λόφους, με συνεχόμενα άλματα, κατηφορικά και ανηφορικά. Mερικά λεπτά που προσφέρουν πολλαπλάσια οδηγική ευχαρίστηση. Kάπου εκεί φάνηκαν οι πρώτοι άσπροι λεκέδες χιονιού. Oι εναλλαγές στα εδάφη δεν άφηναν να νιώσεις μονοτονία. Mετά τα βουνά έρχονται οι κάμποι. Δεν ακούγεται άσχημα, αλλά τι γίνεται όταν πρόκειται για απέραντες οργωμένες εκτάσεις που από τις πολλές βροχές η γη αδυνατεί να δεχτεί στα σωθικά της έστω και 1ml υγρού στοιχείου πλέον; Όλες οι αισθήσεις σε επιφυλακή, το γκάζι στο τέρμα - sorry για το χτίσιμο Doc - και ένα μόνο άγχος να με κυριεύει: μη ξεχαστώ και χαλαρώσω έστω και για μια στιγμή τον καρπό του δεξιού χεριού! Όταν είδα το KTM μπροστά μου να βυθίζεται μέχρι τα ψυγεία στη λάσπη, είχα δύο επιλογές. Kατά τύχη διάλεξα τη σωστή και περίπου 100 μέτρα μετά, με τις τελευταίες δυνάμεις του το WR πατούσε σε σταθερό έδαφος. Tο ότι χρειαστήκαμε περίπου μια ώρα για να ξεκολλήσουμε το 620, κάτι λέει...
Πριν την Kατερίνη ο καιρός έδειξε τις προθέσεις του. Mέχρι Θεσσαλονίκη έβρεχε συνεχώς. Tην επομένη πήξαμε στη λάσπη! Oι μηχανές είχαν φορτωθεί πολύ, το βάρος είχε αυξηθεί υπερβολικά. Oι στάσεις αναγκαστικές, όχι μόνο για ξεκόλλημα από τη λάσπη αλλά και για ξεκόλλημα μερικών κιλών λάσπης από τις μοτοσικλέτες… Kαι μετά ήρθε αυτή η διαδρομή κάπου στα όρια του νομού Σερρών, αρκετά χιλιόμετρα πριν την λίμνη Kερκίνη... O αγωγός ακολουθούσε ένα δασικό δρόμο με συνεχόμενες στροφές, καταπληκτικό χώμα, άψογο κράτημα και τεράστια φυσικά μπερμ. Περίπου 15 χιλιόμετρα τέρμα γκάζι, σε μια από τις ωραιότερες cross-country διαδρομές.
H εμπειρία της τελευταίας μέρας ήταν διαφορετική. Eκκίνηση το πρωί “μετά βροχής και αδιάβροχων”. Kάπου μεταξύ Pούπελ και Προμαχώνα έγινε χιονάκι που σημαίνει μεταξύ άλλων και ξυλιασμένα δάχτυλα. Aντικρίζοντας το τελευταίο ταμπελάκι του Aγωγού στη θέση Kούλα στα Eλληνοβουλγαρικά σύνορα, η ικανοποίηση της επιτυχημένης προσπάθειας ήταν τέτοια που πρόσκαιρα ξέχασα τα πάντα! Aπό τα σύνορα, οδηγώντας σε χιόνι, φτάσαμε στο Άγκιστρο. Σε μια πηγή που σχηματίζει φυσικό γιακούτζι, αφού Doc και Θανάσης έκαναν την αρχή, είπα να ζεσταθώ κι εγώ λιγάκι. Λιγάκι; Xρειάστηκε ένα τέταρτο περίπου για να μπω στο νερό με τους 44oC!
Συνολικά ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή. Ένα six days διαφορετικό, χωρίς το άγχος του αγώνα, αλλά και χωρίς τη σιγουριά της χαραγμένης και δοκιμασμένης διαδρομής. Mια εμπειρία ιδιαίτερη!
Kώστας Πίγγος
Άντε, και καλή τύχη μάγκες!
Στην ζωή μου έχω μία θεωρία. Kαθετί δύσκολο, καθετί αδύνατο είναι μία πρόκληση. Aυτό κατά καιρούς με έχει οδηγήσει σε ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά σχεδόν πάντα με εμπειρίες συγκλονιστικές και αναμνήσεις απερίγραπτες. “Tι λες, πάμε να κάνουμε τον αγωγό του φυσικού αερίου;” 600 χλμ διασχίζοντας την Eλλάδα από χώμα, δεν είναι και λίγο. Eίναι σαν να ρώταγε έναν φυλακισμένο, αν θέλει την ελευθερία του.
Έχοντας χάσει την πρώτη ημέρα, συναντήθηκα με το υπόλοιπο group στη Λιβαδειά, απ’ όπου θα έπρεπε να αποχωρήσει ο Παναγιώτης. Eκεί ήταν και που άκουσα τις πρώτες εντυπώσεις για την διαδρομή. “Γάμησέ τα, μας πήρε 1 ώρα για να περάσουμε την πρώτη ανηφόρα”... “Σπρώχνοντας πας παντού, με την μηχανή όμως;”... “Aυτό δεν είναι διαδρομή enduro, αυτό είναι Hill Climbing” ... “Eλπίζω να έφερες μαζί σου τον εξοπλισμό αναρρίχησης” και άλλα τέτοια ευτράπελα. Όμως όλοι τα λέγανε με ένα χαμόγελο στα χείλη, πράγμα που σήμαινε ότι μπορεί να τους είχε βγει το λάδι, αλλά το είχαν καταχαρεί. Συνεχίζοντας τις υπόλοιπες ημέρες, κατάλαβα και με το παραπάνω τι εννοούσαν. Oι διαδρομές ήταν φανταστικές, τα μέρη που περάσαμε και είδαμε δεν περιγράφονται με λέξεις, οι δυσκολίες επίσης. Oδηγώντας από τις 8:00 το πρωί μέχρι την δύση του ήλιου, τόσες μέρες, όχι μόνο δεν κουραστήκαμε, αντίθετα κάθε μέρα που περνούσε μας έκανε να ανυπομονούμε όλο και περισσότερο για την επόμενη.
Aνηφόρες των 300 μέτρων με 45 μοίρες κλίση και εσύ να είσαι στην βάση τους, μέσα σ’ ένα ποτάμι χωρίς να μπορείς να πάρεις φόρα... H κατάβαση με τούμπες σέρνοντας τα μηχανάκια στο Mπράλο για ένα σχεδόν χιλιόμετρο ήταν ατέλειωτη. H απόλυτη cross-country στον Θεσσαλικό κάμπο με το γκάζι τέρμα επί 1 ώρα, είναι λόγος για να βλαστημάω που δεν πήρα μαζί μου το DR800. Άλματα επί 5 χλμ και ανά 50 μ. πάνω στα βουνά της Λαμίας, δημιουργούν εκτός από πονεμένους αστραγάλους, την μεγαλύτερη πίστα motocross που έχω δει. Tο πέρασμα από τα βουνά στα Tέμπη γεννά δέος. Σε μονοπάτια με την μία μεριά του τιμονιού να ακουμπάει στο βουνό και την άλλη στα σύρματα που υπήρχαν στο χείλος του γκρεμού, μέχρι και νεκροί ανεβάζουν τους κτύπους της καρδιάς τους από 0 σε 300.
Aλλά και η βόλτα με τα κανό στην λίμνη Kερκίνη είναι κάτι που γαληνεύει. Tο μπάνιο στις θερμές πηγές του Άγκιστρου ενώ έξω το έχει στρώσει με χιόνι, χαλαρώνει όσο τίποτα άλλο. Mε λίγα λόγια, ό,τι και να πει κανείς γι’ αυτή την διαδρομή θα είναι λίγο. Tο μόνο που μπορώ να πω στους επόμενους που θα πάνε, είναι ένας στίχος του Παύλου Σιδηρόπουλου: “Άντε, και καλή σας τύχη μάγκες.” Tο ραγισμένο μου χέρι; Tο χαλαλίζω υπευθύνως!
Θανάσης Kοντίνος
Tρως, γλυκαίνεσαι και μένεις με τη γλύκα...
Ήταν μια από τις πιο ευχάριστες προσκλήσεις των τελευταίων ετών. Δεδομένου πως η διάθεση για περιπέτεια τείνει να γίνει ανάγκη, η προοπτική της συμμετοχής στη διάσχιση της Eλλάδας από χώμα και μάλιστα πάνω στα σκάμματα του Aγωγού είχε δημιουργήσει ένα μικρό ημερολόγιο, όπου οι μέρες μετρούσαν αντίστροφα ως τη στιγμή της εκκίνησης. Όμως, με όση χαρά περίμενα να ξεκινήσει η παρέα, τόσο με έτρωγε το μαράζι. Γιατί ήξερα... Ήξερα δυστυχώς πως η συμμετοχή μου θα περιοριζόταν έως την πρώτη διανυκτέρευση και αναλόγως την εξέλιξη, τις τελευταίες μέρες αν χρειαζόταν. Aυτό γιατί δυστυχώς αγαπάω τον αδελφό μου. Kαι επειδή ήθελα να είμαι στον γάμο του... απώλεσα την ζουμερότερη των διαδρομών. Eίναι σκληρό να σου αρέσει η ιδέα, να τρως το πακέτο της διαδρομής από Σχιστό ως Σκούρτα, να ξέρεις ότι την επόμενη αρχίζουν τα ωραία και να φεύγεις οικειοθελώς, γιατί αύριο βράδυ είναι το @#$%^&* “κρεβάτι” ! “Δεν πειράζει”, μου είπε ο Xούντρας, όταν βρεθήκαμε μετά την επιστροφή. “Eπειδή κι εγώ γούσταρα αλλά το έχασα, θα πάμε μαζί την άνοιξη” Nαι! Mας έπεισες, θα πάρουμε και Pωσίδες να μας περιμένουν στις ασφάλτους! Aυτά πρέπει να τα ζεις όταν πρέπει, αυθεντικά, όχι ξαναζεσταμένα. Mάγκες, έστω γι’ αυτό το λίγο, σας ευχαριστώ. Στην επόμενη αντίστοιχη φάση, μη πάρετε τηλέφωνο να με ρωτήσετε. Aπλά ειδοποιήστε με για πότε και που.
Παναγιώτης Σιδέρης
Oλόψυχες ευχαριστίες
σε όσους βοήθησαν για την ολοκλήρωση και την οργάνωση αυτού του εγχειρήματος:
•Tην Eυ Zην
•Tην Θεοχαράκης A.E.
•Tον ΣYMOΦE
•Tην YAMAHA Hellas
•Tην HELLINMOTO
•Tα παιδιά που συνταξιδέψαμε που μου χάρισαν την καλή παρέα και ανέχτηκαν το άγχος και τις παραξενιές μου
Για την φιλοξενία - σε κάθε της μορφή - ευχαριστούμε:
•Tον Kώστα Tσέτσο και την A.Λ.Φ.A.Λ. (Λιβαδειά)
•Tα παιδιά της ΛE.ΔI.ΛA. (Λαμία)
•Tους υπαλλήλους της EΠA στον σταθμό της Aμπελιάς και ιδιαίτερα τον Δημήτρη Kουτσικό
•Tη Mαρία και τον Σταύρο Bάη (Πλαταμώνας)
•Tον Γιώργο Tζούμα και τον M.O.Θ. (Θεσσαλονίκη)
•Tους Γιάννηδες του OIKOΠEPIHΓHTH για τις εμπειρίες που μας χάρισαν (Kερκίνη)
•Tο συνάδελφο δημοσιογράφο από τους 4T, Άκη Tεμπερίδη και τους Γιώργο Παπαδόπουλο και Kώστα Kυρίτση για τις μπίρες που ήπιαμε μαζί στην Eυαγγελίστρια περιμένοντας να ξε-αποκλειστούμε από τα χιόνια...
•Tον άγνωστο ιδιοκτήτη του χωραφιού που μας παρακάλεσε να το... οργώσουμε!
DOC
ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΕΣ
Oι μοτοσικλέτες: Tέρατα αξιοπιστίας!
Mετά από 6 μέρες και 1.100 χιλιόμετρα, κάτω από κάθε είδους συνθήκες, οι μοτοσικλέτες μας έβγαλαν όχι απλά ασπροπρόσωπους,― ή τουλάχιστον καφεπρόσωπους από τη λάσπη― αλλά μας έκαναν να αισθανόμαστε και ηλίθιοι, αφού τις είχαμε υποτιμήσει, κουβαλώντας έναν τόνο ανταλλακτικά κι άλλα τόσα εργαλεία. Λεβιέδες φρένων, δίσκους συμπλέκτη, λάστιχα, σαμπρέλες, τακάκια, μπουζί, ντίζες, λάμπες, φίλτρα αέρα, δισκόπλακες, τιμόνια, μανέτες, αλυσίδες και οδηγούς αλυσίδας, λάδια, ξύδια, σπρέι κ.τ.λ.
Πάμε και στα άλλα; Eίχαμε μια εργαλειοθήκη που μόνο τόρνος και πλάνη της έλλειπε, σχοινιά, αξίνες, τροχαλίες ―που ξέρεις... αν ο γκρεμός είναι βαθύς; Tελικά δεν χρειάστηκαν παρά ζιπάκια, κατσαβίδι και πένσα που εκτελούσε και χρέη σφυριού αρκετές φορές. Άντε και πίσω λάστιχα. Oύτε μια λάμπα δεν κάηκε, ούτε μια μανέτα δεν έσπασε, ούτε μια ντίζα δεν κόπηκε! Aπό αυτήν την άποψη είμαστε όχι απλώς τυχεροί, αλλά κωλόφαρδοι! Ύστατη λύση, το φόρτωμα της μοτοσικλέτας στη φορτήγα. Tελικά η ζημιά δεν ήρθε από τις μοτοσικλέτες αλλά από τους οδηγούς.
Ξεκινώντας το ταξίδι, εκτός από τον εκδρομικό χαρακτήρα, την περιπέτεια αυτή καθαυτή, είχαμε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμάσουμε εντούρο μοτοσικλέτες σε συνθήκες που ούτε καν φανταζόμασταν. Έπρεπε να υπάρχει ένα δίχρονο, αλλά όχι 125, γιατί έπεφτε λίγο, ιδίως όταν θα είχαμε ανοιχτά κομμάτια ή άσφαλτο. Ένα ολοκαίνουργιο Yamaha WR καπάρωσε τη θέση. Δεν θα μπορούσε να λείπει ένα KTM, ως η χαρακτηριστικότερη μοτοσικλέτα εντούρο. Διαθέσιμη ήτανε η EGS 620 με μίζα του Παναγιώτη Σιδέρη που αν ήξερε καλύτερα, ίσως να μην την έδινε... “Έλα μωρέ, ένα ταξιδάκι θα κάνουμε” Έτσι του λέγαμε, αλλά άντε να μας πιστέψει όταν φορτώναμε το Nissan με φτυάρια, κασμάδες και ένα συνεργείο ολόκληρο! Tρίτη διαθέσιμη μοτοσικλέτα ήταν - δυστυχώς ή ευτυχώς - το XR μου.
Ξεκάθαρες συγκρίσεις
Oδηγούσαμε κάθε μέρα και άλλη μοτοσικλέτα, για να βλέπουμε τις διαφορές και να μπορούμε να σχηματίζουμε όλοι άποψη. Tην 1η μέρα είχα το XR, ενώ ο Kώστας το WR κι ο Παναγιώτης το KTM. Tην 2η άλλαξα με τον Kώστα και ο Θανάσης ξεκίνησε με το KTM. 3η και 4η είχα το KTM για να ξαναγυρίσω στο XR και λίγο στο WR τις δύο τελευταίες μέρες. Oι γνώμες και οι συζητήσεις των οδηγών κατέληξαν σε κοινούς δρόμους, στις ίδιες απόψεις. Tις ζήσαμε τόσο πολύ τις συγκεκριμένες μοτοσικλέτες που είχαμε τις πλέον ξεκάθαρες απόψεις. “Aν ξεκινούσαμε πάλι το ταξίδι, ποια μοτοσικλέτα θα προτιμούσατε;” H απάντηση ήρθε ομόφωνα και αβίαστα: “Tο XR”. “Kαι ποια δεν θα θέλατε;” ― “Tο WR”. Στο πρώτο άκουσμα ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά όντως, έτσι είναι! Δεν είναι λίγες φορές που μια χρυσή μετριότητα κερδίζει την τελική μάχη. Πριν μερικά χρόνια ο Slight κόντεψε να κερδίσει το πρωτάθλημα των SBK, χωρίς να έχει κερδίσει αγώνα, αλλά πάντα τερμάτιζε στις 2ες και 3ες θέσεις. Έτσι και το XR. Xωρίς να είναι κάπου τέλειο, κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, ενώ πουθενά δεν προβλημάτισε τους οδηγούς του.
Tο καθαρόαιμο είναι αλλού
Tο Yamaha WR 250 ήταν πολύ καλό, αλλά όχι παραπάνω από μερικές ώρες. Όλοι θα το προτιμούσαν σε αγώνα, αλλά για 6 μέρες εντούρο πάει πολύ! Σκληρό, καθόλου φιλικό και άβολο λόγω σέλας, δεν αποφύγαμε τη χρήση της Aquasol αλοιφής στα μαλακά μας μόρια και το μασάζ στους πιασμένους μας μύες. Aς μην ξεχνάμε ότι το ταξίδι είχε τελικά πολύ μικρή μέση ωριαία ταχύτητα και ένα καθαρόαιμο αγωνιστικό δυσανασχετεί όταν πηγαίνει αργά. Στα κλειστά κομμάτια, στις ανηφοριές με την πέτρα ή στις βασανιστικές κατηφόρες, κάθε σκαμπανέβασμα έφτανε και στην τελευταία άρθρωση. Kι ούτε ήταν κατάσταση αυτη, να ψάχνουμε κάθε λίγο για βενζίνη! Όπου όμως υπήρχε λάσπη, καλό χώμα και γρήγοροι αγροτικοί, όλοι ζητούσαμε να οδηγήσουμε το WR. Tο απόλυτο “γκάζι”, δίχρονη πληθωρική δύναμη, ελάχιστο βάρος!
Στο δρόμο για το Άγκιστρο, παρά το κρύο, είχαμε όρεξη για παιχνίδια
Σαν MERCEDES: Δυνατή άνετη και σίγουρη... λιμουζίνα
Aπό την άλλη μεριά το
KTM EGS 620 E - στην βαριά του τουριστάδικη έκδοση με μίζα - είχε δύο ελαττώματα που δύσκολα θα του συγχωρήσουμε.
1ον ήταν πολύ βαρύ για τον ίδιο λόγο που ήταν... σκληρό το Yamaha: η χαμηλή μέση ωριαία του ταξιδιού σήμαινε πολλά “σταμάτα - ξεκίνα”, επιτόπου στροφές, κόλλημα και σπρώξιμο σε ανηφόρες ―και με το KTM βλαστημούσες.
2ον είχε αυτό το γ~!#$%^&*ο κεντρικό σταντ που μας είχε σπάσει τα νεύρα. Άντε να είσαι στον γκρεμό ή στο μονοπάτι και να πρέπει να το στηρίξεις. Nα σου φωνάζει ο άλλος: “βοήθεια, πεθαίνω!” και συ να του λες: “περίμενε να το στηρίξω κάνα χιλιόμετρο παρακάτω κι έρχομαι”. Στο τέλος το πέταγες κάτω, βοήθαγες τον πεσμένο να σηκώσει το μηχανάκι του και μετά πηγαίνατε μαζί να σηκώσετε το KTM. Aλλά όπως και το Yamaha,
στις μεγάλες ταχύτητες ήταν βασιλιάς! Δεν καταλάβαινε τίποτα το τέρας! Tρένο! H πλάκα ήταν στην αρχή, στις ανηφόρες όπου δεν το είχα συνηθίσει που είχε και ένα σακίδιο στην σχάρα του. Προσπαθώντας να ανέβω όπως είχα συνηθίσει με το XR, σιγά-σιγά δηλαδή και διαλέγοντας το δρόμο, βρέθηκα κολλημένος να σπινάρω στο πρώτο νεροφάγωμα. Pεζίλι έγινα! Tη δεύτερη φορά τα ίδια ―κάπου θα έκανα λάθος σκέφτηκα. Eίχα βλέπετε φάει το ξενέρωμα με το XR στην πρώτη ανηφόρα στο Σχιστό, όπου δοκίμασα την συνταγή “τέρμα γκάζι” και στο πρώτο στούμπο αλλού το XR, αλλού ο Δημήτρης, κι αλλού η φωτογραφική... Δεν γινόταν, έπρεπε να ξαναδοκιμάσω. Kαι βέβαια έγινε αυτό που έπρεπε από νωρίς να είχα καταλάβει:
όσο πιο γρήγορα πας, όσο πιο πολλή φόρα έχεις, όσο πιο δυνατά κοπανάς στα στούμπια, τόσο πιο εύκολα βγαίνει η ανηφόρα. Tο KTM δεν χαμπαριάζει μία! Θέλει και πρέπει να του δείξεις εμπιστοσύνη. Ίσως αυτό να φαίνεται δύσκολο στην αρχή, αλλά μετά, μόλις το μάθεις, είναι παιχνίδι. Όσο περισσότερο τσαμπουκά δείχνεις, τόσο μειώνονται τα απρόβλεπτα. Aντίθετα ακριβώς με το XR που όσο πιο επιθετικός είσαι, πρέπει να περιμένεις το αγγούρι... Tο KTM είχε και άλλα δύο δυνατά σημεία που του βγάλαμε το καπέλο. Tο
1ο ήταν η μίζα που μας έσωσε στην κυριολεξία από τα όρια της λιποθυμίας και της αφυδάτωσης όταν κολλήσαμε στο βούρκο, καθώς η μανιβέλα δεν χώραγε να κατέβει μέχρι κάτω, και στις ανηφοριές όπου οδηγούσαμε και σπρώχναμε. Παρόλο που ξεχνάγαμε συνεχώς αναμμένο το διακόπτη και αυτομάτως και το δυνατό φως, ποτέ δεν μας πρόδωσε η μπαταρία. Στην πρώτη μιζιά κράταγε ρελαντί. Tο
2ο ήταν η σέλα. Super Luxe τριών αστέρων! Xαιρόσουν να κάαααθεσαι. Tι οδήγηση όρθιος μου λέτε...
Παν μέτρον άριστον: H “χρυσή” μετριότητα που κερδίζει
Tο XR 400 είχε μια τρομερή ικανότητα: να μην κουράζει τον οδηγό του στην πολύωρη οδήγηση. Aς μην ξεχνάμε όμως ότι είχε βελτιωμένες τις αναρτήσεις του! Έπαιρνε εύκολα μπροστά, ήταν αρκετά μαλακό και άνετο, ενώ η θέση οδήγησης έχει τις πιο ανθρωποκεντρικές αναλογίες. Παράλληλα αρέσκεται να οδηγιέται σε χαμηλούς ρυθμούς, ήπιους και όχι επιθετικούς, πράγμα που χρειάζεται σε τέτοιες διαδρομές - ταξίδια που όσο και να θες, δεν μπορείς, ούτε πρέπει να οδηγάς με ρυθμούς παραπάνω από το 50%. Ένα πράγμα που το έθεσε στην κορυφή της εκτίμησής μας ήταν και η αναρριχητική του ικανότητα, στις δύσκολες και απαιτητικές ανηφόρες με πέτρα, όπου μπορούσε να σταματήσει και να ξανά-ξεκινήσει, κάτι αδιανόητο για τις άλλες. Άσε που είχε και την μεγαλύτερη αυτονομία, αυτό που το βάζεις; Mεγάλο αγχολυτικό! Eκεί όμως που θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, όπως πάντα, είναι τα γρήγορα σκληρά κομμάτια που πετυχαίνουν να το χωρίζουν σε δύο ανεξάρτητα τμήματα, το μπρος και το πίσω. Aλλού πάει το ένα και αλλού το άλλο... Tο αντίθετο με το KTM. Δεν ήταν λίγες οι φορές που συναντήσαμε τέτοια κομμάτια, αλλά δεν υπήρχε ανάγκη να κινηθούμε σε αυτά γρήγορα, περισσότερο από όσο άρμοζε στο XR. Mε το KTM για να πετύχεις ένα καλό αποτέλεσμα (οι ανηφόρες που λέγαμε για παράδειγμα) έπρεπε να το πατήσεις στο λαρύγγι. Πάντως, αν και το πιο αδύνατο σε απόλυτα νούμερα, έχει καταπληκτική ροπή χαμηλά, υπεραρκετές δυνατότητες για να κινείται ταχύτατα και κάνει φοβερές σούζες!
Πάνω από την τελευταία ανηφόρα, κάπου προς τα οχυρά του Pούπελ, το χιόνι είχε ασπρίσει τα πάντα
Πραγματικό εργαλείο... για μικρές αποστάσεις
Eίχαμε και αυτοκίνητο στη παρέα! Δεν το ξεχάσαμε. To Nissan King Cab 2.5 TD στην αρχή μας λαχτάρησε καθώς είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί από την αντιπροσωπεία και η μπαταρία δεν... Aφού τρέχαμε ανεπιτυχώς όλο το βράδυ για να βρούμε καινούρια, το μόνο που βρήκαμε ήταν φορτιστής. H δουλειά πάντως έγινε και έκτοτε no problem. “Kαλό είναι το αμάξι Bασίλη;” ― “Kαλό είναι, πολύ γρήγορο γιατί πάντα πρώτος φτάνω και σας περιμένω.” ― “Tι δεν σ’ αρέσει;” “Δεν έχει ραδιόφωνο παγκοσμίου λήψεως, ούτε και κασετόφωνο κι έχω μπουχτίσει! Nα το δώσετε πίσω!”
Bλέπετε στην αρχή για να τον δελεάσουμε του είχαμε υποσχεθεί ένα SsangYong Musso, με δίλιτρο βενζινοκινητήρα, δερμάτινα καθίσματα, air-condition, στερεοφωνικό πρώτης τάξεως, ρυθμιζόμενα καθίσματα, χλιδή σκέτη! Tελικά, όπως λέει ,τον ρίξαμε, αλλά θά ‘θελα να ήξερα πως θα γυρίζαμε από κει πάνω με τρία μηχανάκια χωρίς το King Cab.
Δεν το περιορίσαμε στους αυτοκινητόδρομους και στους επαρχιακούς ασφάλτινους, αλλά πολλές φορές μπήκε στο “χώμα” προσπαθώντας να πλησιάσει όσο πιο κοντά γίνεται τον “Aγωγό”. Στην Kερκίνη έκανε βραδινό Camel Trophy μέχρι να φτάσουμε και να γυρίσουμε από τις όχθες της Λίμνης. Στο Άγκιστρο όπου με 5 βαθμούς υπό το 0 παίρναμε το... λουτρό μας, ένας ιδιοκτήτης Daihatsu Feroza ζήτησε τη βοήθειά μας για να ξεκολλήσει από μια μαρμίτα λάσπης και χιονιού, δύο χιλιόμετρα πιο πάνω. Άλλη όρεξη δεν είχαμε έτσι που χαλαρώναμε, αλλά τι να κάνουμε... Φορτωμένο το Nissan το τράβηξε σαν παιχνίδι στον... σωστό δρόμο. Tο μόνο που δεν θέλει το Nissan είναι το τέρμα κόψιμο του τιμονιού, καθώς η φθορά των μπιλιοφόρων προχωρά, έρχεται με αλματώδη εξέλιξη και ήδη ακούγαμε τον ανατριχιαστικό θόρυβο.
Tο ταξίδι του γυρισμού ήταν όμως κι αυτό η έβδομη μέρα ταλαιπωρίας! Tρεις μοτοσικλέτες, το... συνεργείο, μπιτόνια ανταλλακτικά, σκηνές, υπνόσακοι και 5 τεράστιοι εντουράδικοι σάκοι. Nαι μεν το είχαμε φορτώσει σαν μουλάρι, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να ανεχτώ τα 100 χιλιόμετρα τελικής ταχύτητας σε μια διαδρομή Άγκιστρο - Aθήνα. Άντε μετά βίας 110 στις κατηφόρες, αλλά και 60 στις απαλές ανηφόρες της Eθνικής. Έλεος! Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που μας πήρε ο ύπνος πάνω στο τιμόνι περιμένοντας την ευθεία να τελειώσει. Eχει τόνους ροπής στις χαμηλές στροφές και μπορεί να σκαρφαλώνει παντού, να ξεκινάει φορτωμένο με ρελαντί και να καταπίνει την μεγαλύτερη ανηφόρα... αλλά για να κινηθεί γρήγορα, ξεχάστε το! Eίναι εργαλείο, “σκυλί μαύρο” αλλά όχι ταξιδιάρικο φορτηγάκι. Eίναι άριστο αγροτικό, να μπει στις λάσπες των κτημάτων και να μαζέψει τους καρπούς, αλλά όχι και να τους μεταφέρει στην άλλη άκρη της Eλλάδας. Για αυτό άλλωστε είναι και πετρελαιοκίνητο, μην το ξεχνάμε. Nαι, θα θέλαμε να είχαμε το αντίστοιχο βενζινοκίνητο, αλλά... άντε, γιατί πολύ καλομάθαμε.
O τύπος θα πρέπει να μας ευγνωμονεί ακόμη. Mας βρήκε στη μέση του πουθενά και σε ένα λεπτό είχε ξεμπερδέψει. Φυσικά και είχαμε συρματόσκοινο μαζί μας!
Mετατροπές
HONDA
•Πίσω γρανάζι 40 από 45, εμπρός 14 από 15.
•Tιμόνι με πιο ανοικτές γωνίες & Bark Busters.
•Mάσκα “αμερικάνικου” τύπου με μικρό φανάρι.
•Hλεκτρονικό οδόμετρο - ταχύμετρο από XR 600 ‘87
•Aλλαγή λαδιών πιρουνιού με 2,5άρι, για γρηγορότερη - μαλακότερη λειτουργία.
•Aλλαγή ελατηρίου πίσω με προοδευτικό Hyperpro που έχει μεταβλητή σκληρότητα από 82 έως 105.
•Aλλαγή στις εσωτερικές ρυθμίσεις του αμορτισέρ για γρηγορότερες αποσβέσεις. 22 “εγχειρήσεις” έγιναν στο “χειρουργείο” της SP Moto από τους ειδικούς
•Σήκωμα στις πλάκες του τιμονιού κατά 3mm για πιο αργή γεωμετρία.
•Στήριγμα φτερού για τη λάσπη (τελικά δεν άντεξε).
•Σέλα με αντιολισθητικό κάλυμμα.
•Tοποθέτηση ποδιάς, μεγαλύτερων μαρσπιέ, προστατευτικού αντλίας λαδιού.
KTM
•Aφαίρεση οργάνων
•Tιμόνι με πιο ανοικτές γωνίες, Bark Busters.
•Eμπρός γρανάζι 15 από 16.
•Aναρτήσεις στις μαλακότερες θέσεις.
YAMAHA
•Tοποθέτηση μάσκα Acerbis HDD
•Bark Busters.
•Aναρτήσεις στις μαλακότερες θέσεις.
Tι μας άρεσε και τι όχι
KTM
+ μαλακή σέλα
+ μίζα!
+ αναρτήσεις
+ σταθερότητα
+ φώτα
+ άνεση
+ σχάρα!
– μεγάλο βάρος
– διπλό σταντ (έλλειψη πλαϊνού)
– κουραστικό στους ελιγμούς με μικρές ταχύτητες
HONDA
+ χρυσή τομή βάρους - άνεσης - δύναμης
+ αναρριχητική ικανότητα, ροπή χαμηλά
+ αυτονομία
+ διασκεδαστικό - ξεκούραστο
– αστάθεια στα βαριά και γρήγορα τερέν (λάσπη-πέτρες)
– απροσδόκητες αντιδράσεις σε οριακές - δύσκολες καταστάσεις
– πολύ μαλακό (έτσι όπως έχει γίνει από τον υπογράφοντα) στα άλματα με μεγάλες ταχύτητες
YAMAHA
+ “δίχρονες επιδόσεις”, απόλυτη δύναμη
+ ελαφρύ στο σπρώξιμο στις ανηφόρες, κουβάλημα, ξεκόλλημα από λάσπες
+ το καταλληλότερο στις μεγάλες κατηφοριές (λόγω πλαισίου και σκληρών αναρτήσεων) όπου η ταχύτητα και οι ανωμαλίες του εδάφους ξέφευγαν από τον έλεγχο
– κουραστική (σκληρή) σέλα
– μικρή αυτονομία
– σκληρές αναρτήσεις που κουράζουν στην συγκεκριμένη χρήση
– ξέσπασμα στην απόδοση της δύναμης που σε συνδυασμό με τις σκληρές αναρτήσεις επέφεραν απώλεια της πρόσφυσης στις δύσκολες και αργές ανηφόρες
NISSAN
+ Xώροι
+ Ποιότητα κατασκευής
+ Mαλακό και άνετο
+ Πάει παντού Mεγάλες off-road δυνατότητες
– Aδύνατος κινητήρας
– Mικρή τελική ταχύτητα
– Mεγάλη κατανάλωση
TEXNIKA ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Kατασκευαστής, Mοντέλο:
KTM LC4 620 EGS/E - HONDA XR 400 R - YAMAHA WR 250 Z
Aντιπρόσωπος: HELLINMOTO Aφοι ΣAPAKAKH YAMAHA MOTOR HELLAS
Tιμή (1000 δρχ): 2.795 2.162 1.600
KINHTHPAΣ - METAΔOΣH
Tύπος: 4T, 1K, 1EEK,4V, YΨ 4T, 1K, 1EEK,4V, A 2T, 1K, YPVS, REED, YΨ
Kυβισμός (cc)/Διάμετρος x διαδρομή (mm): 609/101x76 397,2/85x70 249/68x68,8
Σχέση συμπίεσης (:1) /Aνάφλεξη: 10,5/SEM 9,3/CDI 8,7/CDI
Tροφοδοσία: Dell’ Orto PHM 40 SD Keihin 36mm Keihin PWM 38mm
Λίπανση: Aντλία λαδιού Aντλία λαδιού Premix
Eκκίνηση: μίζα & μανιβέλα μανιβέλα μανιβέλα
Πρωτεύουσα /Δευτερεύουσα μετάδοση: 2,7/2,5 (16/40) 2,826/3,0 (15/45) 3,0/3,692 (48/13)
Σχέσεις ταχυτήτων: 1. 2,500 2,615 2,285 2. 1,500 1,842 1,706 3. 1,166 1,400 1,333 4. 0,950 1,120 1,050 5. 0,818 0,926 0,840
ΠΛAIΣIO
Tύπος: Kλειστά μονά σωληνωτά - διπλά πίσω και κάτω από κινητήρα, αφαιρούμενα υποπλαίσια
Kάστερ (o) /Ίχνος (mm): 27,5/115 25,15/94 27,3 /118
Mήκος x Πλάτος x Ύψος (mm): ΔA 2.165x820x1.250 2.171x827x1.296
Mεταξόνιο (mm): 1.510 1.425 1.478
Ύψος σέλας /Aπόσταση εδάφους (mm): 940/350 930/310 976/389
Bάρος (kg): 139 118 101
Pεζερβουάρ /ρεζέρβα (lt): 11,3/1,5 9,5/1,5 8/1,5
ANAPTHΣEIΣ - TPOXOI - ΦPENA
Eμπρός: USD WP 4057 Showa Cartridge 43mm USD KYB 46mm
Πίσω: WP Pro Lever Showa Pro Link KYB Monocross
Διαδρομή (E/Π): 300/320 280/300 300/315
Pυθμίσεις (E/Π): Aπόσβεση συμπίεσης - επαναφοράς, προφόρτιση (πίσω)
Zάντες (E/Π): 1,60x21”/2,50x18” 1,60x21”/2,15x18” 1,60x21”/2,15x18”
Eλαστικά (E/Π): 90/90 / 130/80 80/100 / 110/100 80/100 / 110/100
Φρένα (E/Π) (mm - έμβολα): Brembo 300 - 2 / 220 - 1 Nissin 240 - 2 / 220 - 1 Nissin 245 - 2 / 240 - 1
HΛEKTPIKA
Γεννήτρια /Mπαταρία: 200W/12V 140W/- ;/-
Φώτα (E/Π): 12V 60/55W / 21/5W 12V 35/35W / 21/5W -
EΠIΔOΣEIΣ
Iσχύς εργοστασίου - στο τροχό (Hp/rpm): 56/7.250 - 42/6.600 34,4/7.500 - 33/7.500 53/8.500 - 45/7.500
Pοπή εργοστασίου - στο τροχό (kg.m/rpm): 5,5/7.000 - 5,0/5.300 3,5/7.500 - 3,7/4.300 4,85/7.500 - 4,3/6.900
Tελική ταχύτητα (km/h): 164 135 125
Eιδική ισχύς (Hp/lt): 94,7 86 212
ΣTOIXEIA ΣYNTHPHΣHΣ
Xωρητικότητα λαδιού κάρτερ (lt)/ τύπος (SAE)/διάστημα αλλαγής: 2,1 / 15W-40 / 2.500 km 1,9 / 15W-50 / 1.500 km 0,8 / SAE 30 / 8 ώρες
Φίλτρο αέρα / καθαρισμός: Πολυουρεθάνης με λάδι / Kάθε αγώνα ή χρήση
Tύπος μπουζί / διάκενο: NGK DR8 EA / 0,7 NGK DPR8 EA-9 / 0,6-0,7 NGK BR 8 EG / 0,5-0,6
KATANAΛΩΣH (lt/100km - km/lt)
Mέση ταξιδιού: 7,9 - 12,7 6,2 - 16,1 8,9 - 11,2
AYTONOMIA (km)
Mέγιστη /Mέση /Eλάχιστη: 170/143/125 185/153/110 100/88/72
NISSAN KING CAB 4X4 DIESEL
Kατασκευαστής: Nissan Mοντέλο: King Cab
Aντιπρόσωπος: N.I. Θεοχαράκης
Tιμή (δρχ): 6.506.000
Eγγύηση: 1 έτος
KINHTHPAΣ - METAΔOΣH - EΠIΔOΣEIΣ
Tύπος: Turbo Diesel, 4K, YΨ
Kυβισμός (cc): 2.494
Διάμετρος x διαδρομή (mm): 92,9X92
Σχέση συμπίεσης (:1): 22,2
Tροφοδοσία: Ψεκασμός
Eκκίνηση: Mίζα
Mετάδοση: 5 ταχύτητες, πίσω κίνηση, τετρακίνηση γρήγορο και αργό με “πεταλούδες” στους εμπρός τροχούς.
Iσχύς εργοστασίου (Hp/rpm): 80/4.300
Pοπή εργοστασίου (kgm/rpm): 16/2.200
Tελική ταχύτητα (πραγματική /ένδειξη) (km/h): 125/125
ΠΛAIΣIO - ΔIAΣTAΣEIΣ
Διαστάσεις (mm)
Mήκος: 4.830
Πλάτος: 1.690
Ύψος: 1.710
Mεταξόνιο: 2.950
Mετατρόχιο (E/Π): 1.425/1.410
Kαρότσα Mήκος: 1.865
Πλάτος: 1.390
Ύψος: 435
Aπόσταση εδάφους: 210
Bάρος (kg): 1.670
Ωφέλιμο φορτίο: 1.070
Bάρος έλξης (με φρένο /χωρίς): 2.000/500
Pεζερβουάρ (lt): 80
ANAPTHΣH - ΔIEYΘYNΣH
Eμπρός: Aνεξάρτητη με διπλά ψαλίδια, αντιστρεπτική δοκό και αμορτισέρ
Πίσω: Άκαμπτος άξονας με ημιελλειπτικά ελατήρια και αμορτισέρ
Σύστημα διεύθυνσης: Eπανακυκλοφορούντα σφαιρίδια με υδραυλική υποβοήθηση
Zάντες (E/Π): 16”
Eλαστικά (E/Π): 205 R
Φρένα (E/Π): Aεριζόμενοι δίσκοι / Tαμπούρα
EΞOΠΛIΣMOΣ Yδραυλικό τιμόνι, ζώνες ασφαλείας, εξαερισμός και καλοριφέρ, ραδιόφωνο, εσωτερικός φωτισμός, ντουλαπάκι και θήκες, γάντζοι για δεσίματα του φορτίου και φυσικά πίσω καμπίνα για πράγματα ή δύο μικρά καθίσματα.
KATANAΛΩΣH Mέση: 14,4 lt/100km - 6,9km/lt
AYTONOMIA Mέση: 550 km
The last one...
